Dojrzewanie do miłości

Dojrzewania się nie kupuje, nie można go zamówić przez Allegro. To bolesny proces – albo go przejdziesz i wzniesiesz się na wyższy level, albo skarłowaciejesz, unikając prawdy o sobie. 

Na kozetkę trafiła jak wszyscy w jej wieku, to znaczy niedojrzali trzydziestolatkowie nagle zdziwieni życiem. Pilnie potrzebowała niekwestionowanego autorytetu, który powie jak żyć, który poprowadzi za rękę. Namiary dostała od przyjaciółki. Chciała od razu trafić we właściwe ręce, rozwiązać sprawnie problem i jak najszybciej zapomnieć. Co poradzić, takie czasy – bez czasu na siebie. Od psychologa oczekiwała więc gotowych rozwiązań.

Gdy podczas pierwszego spotkania zapytał, co ją do niego przywiodło, odpowiedziała, że problemy w małżeństwie. A gdy zapytał  o źródło tych problemów, bez wahania odpowiedziała, że brak wizji na ślubnym kobiercu. Tak jej się wtedy wydawało, tak mówiła i w to chciała wierzyć. Brzmiało dobrze, brzmiało filozoficznie. Wszak większość stojących przed ołtarzem nie wie po co i którędy chce w życiu iść. Są zbyt młodzi. Jak więc można zapraszać kogokolwiek do wspólnej drogi skoro nie jest jeszcze wybrana? – dywagowała.

Z rozczarowaniem odkryła, że siedzący naprzeciwko  terapeuta, nie daje odpowiedzi na żadne z dręczących ją pytań. To on pytał najczęściej i od niej żądał odpowiedzi, a na jej pytania odpowiadał pytaniem. Wychodziła więc z gabinetu i prowadziła autoterapię, zgłębiała poruszone tematy, poszerzała własne odpowiedzi i zaczynała rozumieć, że niewiele o sobie wie, że się w sobie gubi, że jest jak galareta bez formy.

Podczas dwudziestego spotkania przyznała:

– Tak naprawdę poszło o seks, ale to brzmi zbyt banalnie, by się nawet przed sobą do tego przyznać.

– Dlaczego banalnie? – zaciekawił się psycho.

– Ale wiesz, choć poszło o seks, to nie od seksu się zaczęło, bo przecież nie o techniki i macanki, nie o pozycje i rekordy mi chodzi – ciągnęła, jakby nie słysząc jego pytania.

– A o co?

– O tę aurę wokół sypialni, energię między nami, o ogień w brzuchu i te cholernie nietrwałe motyle! Czemu nie możemy czuć w brzuchu długowiecznych żółwi?!

– Erotyczny paradoks polega na tym, że gdy seks jest dobry, to ludzie twierdzą, że nie jest najważniejszy, ale gdy Eros zawodzi, wówczas zimna sypialnia staje się hipocentrum relacji.  Seks jest też barometrem związku.

Wiedziała, że seks jest barometrem, który mówi wszystko na temat danej relacji. A ich relacja była ... no właśnie – BYŁA. Zdawało jej się, że została w przeszłości, najpewniej zagubiona w pędzie gdzieś na szybkiej drodze do licznych sukcesów. Mieli piękny dom, komfortowy samochód, dobrą pracę i raz w roku egzotyczne wakacje, a zatem wszystko, o co walczyli, co miało gwarantować spełnienie i szczęście. Tymczasem przeżywali poważny kryzys. Jak większość par z dziesięcioletnim stażem stracili wiele podniecających bodźców – spowszedniały, zniknęły, zbrzydły. A w ich miejsce pojawiły się atrakcyjne znajomości na boku.

Atrakcyjny w zasadzie nie był, ale patrzył na nią tak, jakby ona była najatrakcyjniejszą kobietą na świecie. Uwielbiała siebie, gdy przebywała z nim. Miała wrażenie, że to on buduje ją na nowo, że uwydatnia w niej wszystko, co najlepsze i motywuje do rozwoju. O tak! – rozwój był dla niej bardzo ważny, choć oznaczał wówczas ich długie rozmowy o muzyce, literaturze, pogmatwanym życiu miłosnym i ciężkim dzieciństwie. Tarzali się w swojej pięknej filozofii na życie, która z ich obecnym życiem nie miała jednak nic wspólnego. Do domu wracała coraz później, coraz bardziej sfrustrowana, coraz bardziej przygnębiona. W końcu nabawiła się rozmaitych dolegliwości, bujnie wyrastających na długotrwałym stresie, wewnętrznych napięciach i niespójności.

Terapia nie pomagała, ani rozmowy z przyjaciółkami. Joga też nie. Szukała odpowiedzi na forach internetowych, radziła się wróżek, rozmawiała z przypadkowymi ludźmi wierząc, że ktoś kiedyś powie coś, co przemówi do jej serca w taki sposób, że będzie mieć pewność, jasność i spokój. Była zmęczona ciągłym udawaniem.

To był długi weekend majowy, mąż wyjechał do rodziców pomóc im trochę w remoncie. Uznała, że musi zdecydować, że to ten czas. Umówili się na kawę w mieście, a skończyli w jej małżeńskim łóżku. Sypialnia buzowała feromonami, a ściany wirowały skrzydłami podnieconych motyli, które z każdą sekundą namnażały się wokół splecionych w miłosnym akcie kochanków. Gdy wyszedł, by wrócić do własnej żony, rozdygotała się wyrzutami sumienia. Przed oczami stawały jej obrazki z początków małżeństwa, wspólne wakacje, imprezy, znajomi. Wszystkie dobre momenty. Poczuła straszliwy ból głowy, znajomy ból, który towarzyszył jej od kilkunastu już miesięcy, ale tym razem silniejszy.  Rozsadzał jej czaszkę, kłuł w oczy, mrowił szyję. Miała wrażenie, że za chwilę umrze i życzyła sobie tego, chciała mieć już tylko święty spokój. W końcu zwymiotowała na łóżko. Ból był tak silny, że nie była w stanie sprzątnąć po sobie. Leżała w wymiocinach. Jej ciało jeszcze przed chwilą rozpalone miłością i pachnące seksem, śmierdziało przetrawionym jedzeniem i pulsowało bolesnymi skurczami. Dotarło do niej, że sięgnęła dna. I leżąc tak bezsilnie w bagnie własnej duszy, wiedząc, że sama już nic nie może i nie ma siły zrobić, szepnęła: Boże, pomóż mi!

Nie ma pewności, czy to Jego sprawka, czasem myśli, że tak, a czasem, że to tylko przypadek sprawił, że następnego dnia spotkała Zofię – ponad sześćdziesięcioletnią gadułę, która przysiadła się do niej nad Wisłą, przerywając jej rozmyślania o życiu.

Zofia przyjechała do jednego z ośrodków rehabilitacyjnych. Uznała jednak, że ma za dużo energii i że jest zdecydowanie zbyt zdrowa, by siedzieć razem z chorymi ludźmi. Spacerowała po mieście, szukając nowych znajomości i jakichś pozytywnych wrażeń. Zupełnie nie zrażała się obojętnością młodej kobiety, do której się przysiadła. Widząc jej zadumę i oczywiste przygnębienie, widząc jak nerwowo pociera palec, na którym błyszczała obrączka, zapytała:

– Jesteś szczęśliwa w małżeństwie?

Zaskoczona osobistym pytaniem, a jednocześnie tak bardzo potrzebująca jakiejkolwiek  wskazówki, odpowiedziała szczerze, że nie. Zofia popatrzyła na nią z troską jakby była jej matką, a jednocześnie jak kumpela szturchnęła ją łokciem pod bok i z uśmiechem powiedziała:

– Mam dla ciebie historię... chcesz?

Chciała, podskórnie czuła, że to na tę historię czekała bardzo długo.

– Mój świętej pamięci tatuś mawiał, że jak do matury człowiek nie dojrzał, to i później też nie dojrzeje. Guzik prawda. Dojrzewanie jest wtedy, gdy człowiek umie dojrzeć siebie prawdziwego. A to może być zawsze. Ja miałam osiemnaście lat, gdy wyszłam za mąż, a rok później była już Madzia. Dzieci sprawiają, że dorasta się w tempie przyspieszonym, ale jak się za bardzo przyspiesza, to można w pędzie ominąć to i tamto. Ja akurat minęłam siebie w tej gonitwie. Trochę mi potem zeszło z odgrzebywaniem starych tematów. A to ważne jest, żeby człowiek wiedział, czego i dlaczego chce.

Mi się troszkę życie poplątało. Długo myślałam, że to przez niedojrzałość, ale już długi czas o tym rozmyślam i teraz uważam, że nie rozbijamy się o niedojrzałość, ale o brak sztywnej formy. Wszędzie o to chodzi, nie tylko małżeństwa sie rozbijają, gdy braknie kompasu i steru.

Nie powiem  na początku było bajecznie. Ten mój Tadek to straszny melepeta był, gadane miał jak polityk jakiś. Uwiódł mnie ot, tak! Bardzo był przy tym przystojny, niewiele się musiał starać. Zachwycona chłopakiem w mundurze, popędziłam pod ołtarz bez zastanowienia.  Bo on w wojsku wtedy był, na przepustki przyjeżdżał i tak się poznaliśmy na jakiejś zabawie. A potem tęskniliśmy jak wariaci. Pisał do mnie długie listy i robił ołówkiem piękne szkice polnych bukietów. Byłam zakochana po uszy. Ale gdy już wyszedł z wojska i gdy urodziłam Madzię, to się zaczęły schody. Tatuś powiedział mi, że to w końcu życie przyszło i żebym się ogarnęła. Jakoś nie mogłam, Tadek też nie umiał.

Moja Madzia jest dla mnie wszystkim, ale poród miałam naprawdę ciężki i bardzo się bałam kolejnej ciąży. A było inaczej niż teraz, świadomość inna. Ile awantur o łóżko! Ile podejrzeń o zdrady! Tadek lubił zaglądać do kieliszka, zresztą jak wszyscy wtedy. Tylko, że on naprawdę lubił wypić, a gdy wypił, to straszny dziad z niego wyłaził. I wtedy te awantury pijackie o seks –Zofia złapała głębszy oddech i zamyśliła na chwilę, po czym znowu zaczęła:

– No więc z Tadkiem przeżyłam dwadzieścia dwa lata, z czego przez dwadzieścia powtarzałam, że jestem z nim tylko dla Madzi. Obydwoje skupiliśmy się na niej zamiast na sobie. Gnaliśmy za jej wykształceniem, za jej wakacjami, za jej przyjaciółmi, za jej chłopakiem i w końcu mężem... Myśleliśmy, że kolejne sukcesy Madzi dadzą nam szczęście. Dawały – jako rodzicom, ale już nie było nas jako pary. I gdy Madzia wyprowadziła się z domu, zostaliśmy sami. Ale tak totalnie sami i bez celu. Poczułam, że nic mnie już z nim nie łączy, że żyjemy pod jednym dachem, ale każde osobno. Wtedy jeszcze tego nie widziałam, dopiero później dotarło, że uciekłam w macierzyństwo. A wy macie dzieci?

– Nie, nie mamy. Nie wiem, czy chcemy...

– W macierzyństwo łatwo jest uciec. Bo łatwiej kontrolować dziecko niż być żoną, taką prawdziwą żoną. Pozazdrościłam wtedy Kryśce z pracy, która razem ze swoim mężem przez długie lata łowiła ryby. Takie mieli hobby. Spędzali godziny nad jeziorem. Od zawsze tak robili, od ślubu. Ja się jej nawet wcześniej pytałam, co ona w tym widzi, a ona mi mówiła, że nic, że nie o ryby chodzi, że sobie wtedy mogą spokojnie pobyć ze sobą. Dziwiłam się jej, że tak zostawia trójkę dzieci z babką i jedzie na te ryby z samego rana. Dopiero gdy zabrakło Madzi, zrozumiałam wszystko, bo wtedy doświadczyłam najstraszliwszej samotności. Niby byłam z kimś, kto miał być bliski – najbliższy, ale czułam się najbardziej samotną osobą na ziemi. A ten najbliższy wydawał się całkiem obcy.

I kiedy tak zostaliśmy z Tadkiem, on zaczął jeszcze więcej pić, a ja ... no, co... ja zaczęłam jeździć po sanatoriach i trochę na pielgrzymki. Uciekałam z domu jak tylko mogłam. Uciekałam przed Tadkiem i dzisiaj wiem, że uciekałam też przed sobą i przed problemami, które mieliśmy.  Po prostu znowu uciekałam. Zamiast rozwiązać, zamiast zawalczyć, zamiast jechać na te ryby, od razu wszystko poddaliśmy jak gówniarze. Rozumiesz?

– Bardzo dobrze rozumiem – odpowiedziała, ledwie łapiąc oddech. To było to, na co czekała! Zofia mówiła jej językiem, Zofia mówiła o jej uczuciach, Zofia ją rozumiała. Wprawdzie inne czasy, inne realia, inne cele, ale to dokładnie taka sama historia, ten sam schemat. Patrzyła z niedowierzaniem na swój Drogowskaz.

– Ile jesteście razem? – dopytywała Zofia.

– Niedługo będzie dziesięć lat, za miesiąc rocznica...

– Porządny człowiek?

– Bardzo porządny, ale już nie pożądany...

– Jest ktoś drugi?

Wstydziła się, więc tylko pokiwała twierdząco głową.

– A wiesz, że ten drugi nie wypełni pustki, która jest w środku? Ani on, ani nikt inny.

– Jak to?

– Rok po ślubie Madzi poznałam Henia.

– Miałaś romans?!

– Oj! Dziecko! Nie tylko romans. Wzięłam rozwód i drugi raz wyszłam za mąż.

– No i? – wprost umierała z ciekawości. Natychmiast chciała wiedzieć, czy warto układać sobie życie na nowo, czy warto palić mosty, czy walka o miłość to walka o małżeństwo za wszelką cenę, czy może jednak o uczucia, które wybuchły poza nim?

– Jesteśmy już dwadzieścia lat razem. A Henio to całkowite przeciwieństwo Tadeusza. Abstynent, inteligent, oczytany. Zakochałam się wtedy bardzo mocno. Nie sądziłam, że w moim wieku można się jeszcze tak zakochać bez pamięci. Ale jak kobieta zafiksuje się na braki, to diabeł kusi jak szalony – nie pomoże nic!

– Nie rozumiem, to jesteś szczęśliwa czy nie?

– Teraz już tak, bo w końcu nauczyłam się być szczęśliwą. Późno, ale lepiej późno niż wcale, znam takie babcie, które nadal nie potrafią.

– Czyli warto było się rozwieść?

– Ja mogę ci powiedzieć tylko, co ja myślę. A ja żałuję. Żałuję, że się rozwiodłam, bo to nie Tadek był przyczyną mojego nieszczęścia i samotności. Stres i nieprzyjemności, jakie przeszłam w związku z rozwodem, do dzisiaj pamiętam tak wyraźnie, jakby to było wczoraj. Ktoś, kto nie przeżył rozwodu, nie jest sobie nawet w stanie wyobrazić, ile to kosztuje. Naprawdę! Naprawdę, uwierz mi, nie jesteś w stanie sobie wyobrazić stresu związanego z rozwodem.

Poza tym córka długo miała do mnie żal, bo gdy zostawiłam Tadka, to on się stoczył zupełnie i został etatowym alkoholikiem. I ja wiem, że to dorosły facet, że każdy za siebie odpowiada, ale jak się już z kimś zwiążesz, jak z kimś przeżyjesz te dwadzieścia kilka lat, to jednak też ponosisz jakąś odpowiedzialność za tę drugą osobę. Dzisiaj już wyraźnie widzę swoją część winy, bo to nigdy nie jest jednostronne.

Żałuję, bo teraz po latach wiem, że nie walczyliśmy jak należy, że oddaliśmy to małżeństwo walkowerem. I chyba ten brak walki teraz mi bardzo doskwiera. Wiesz, ja teraz dopiero w drugim małżeństwie zaczęłam widzieć wyraźnie. Zrozumiałam też, że to, co się widzi, od nas zależy, od naszego nastawienia. Jak ciągle szukasz dziury w całym, to będziesz widzieć tylko dziury. Żałuję, że tak późno dojrzałam siebie prawdziwą – Zofia zamyśliła się chwilę, po czym wyznała: 

– I jest jeszcze coś... ech... – westchnęła i posmutniała od razu – moja Madzia też ma problemy w małżeństwie, długo się o dzieci starali i nic z tego nie wyszło, a w dodatku tak się na tym skoncentrowali, że stracili z oczu siebie samych. Ostatnio powiedziała mi, że myśli o rozwodzie. Nie umiem się teraz uwolnić od poczucia winy, że jako matka dałam jej zły przykład. Nie wiem jak jej wytłumaczyć, że zmieniając partnera niekoniecznie zmieni swoje życie.  Moje zmieniło się, owszem, ale nie przez zmianę męża, ale przez zmianę siebie.

– No dobrze, zobaczyłaś swoje błędy, naprawiłaś je, ale nie masz pewności, że gdybyś została, pardon, z tym pijakiem, to ułożyłoby się tak samo dobrze... Bo co z jego połową winy?... Ogarnąłby się? Masz pewność? Ty się starasz, zmieniasz, układasz na nowo, a on? Kapciochy i pierdziochy, bo tak mu dobrze? Bo tylko ty masz problem? To są twoje fanaberie i dziwactwa?

– Ale teraz to nie mówisz o mnie...

– Tak ogólnie mówię...

– Jeśli nie masz sobie nic do zarzucenia i jeśli faktycznie walczyłaś o związek, to możesz się czuć sfrustrowana. Rozumiem. Twój mąż cię nie szanuje?

– Nie o to chodzi.

– Ma kochankę?

– Nie... Nie wiem. Chyba nie... W sumie to nawet mnie to nie bardzo interesuje, ale może gdyby miał kogoś, gdybym się o tym dowiedziała, to wtedy łatwiej byłoby mi podjąć decyzję.

– Ty w sercu już podjęłaś decyzję, ale rozum cię nie puszcza. A wiesz czemu? Bo nie masz żadnych twardych argumentów. Wszystko opierasz na odczuciach, a odczucia są zmienne – raz wydaje ci się bliższy, raz zupełnie obcy, raz go kochasz, a raz nienawidzisz...

– Też tak miałaś?

– Tak. Nadal tak mam. Każdy tak ma. Nad uczuciami trzeba panować, inaczej jesteś jak pijany i ślepy jeździec na  dzikim koniu. Nigdy nie wiesz, gdzie dojedziesz ani w jakim stanie i czy nie zginiesz gdzieś przez przypadek. Każde zakochanie kiedyś się skończy. Nie ma znaczenia czy to jest Tadek, czy Heniek. Po kilku latach małżeństwa zawsze są problemy, o które tłuczesz głową jak w mur. Ale nie mur jest problemem, tylko twoja głowa. Ty musisz się w sobie poukładać. To jest najtrudniejsze. Ja do dzisiaj pewnych rzeczy nie umiem, choć wiem, co powinnam. Jak zmienisz jeden klocek w układance, to reszta też musi się zmienić. Zacznij od swojej połowy i zrób wszystko, ale naprawdę wszystko, aby to naprawić i zrób to dla siebie, żeby nie mieć sobie nic do zarzucenia. I chyba o to najbardziej w życiu chodzi. Nie o dojrzałość, która z wiekiem gdzieś przyjdzie, ale o to, by nie mieć sobie nic do zarzucenia, żeby mieć pewność, że w danym czasie zrobiłaś wszystko, co mogłaś, że naprawdę się starałaś.

Była rozczarowana. Nie takiej historii się spodziewała. Przygnębiona wracała do domu, w którym nikt na nią nie czekał, więc nie spieszyła się zbytnio i trochę błądziła wąskimi uliczkami w centrum miasta. Nagle, na jednej z kamienic przeczytała wypisany sprayem cytat: „Przyjacielu, kochać to czasownik. Uczucie miłości  jest owocem tego czasownika.”

Zaczęła więc rozmyślać o tym, co powiedziała Zofia, o tym, by walczyć i odejść dopiero mając twarde argumenty i aby nie dawać się uczuciom. Wtedy właśnie postanowiła oddać władzę rozumowi, bo choć płakało w niej serce, to wiedziała, że przynajmniej głowa nie będzie tak boleć i może zesztywniałe mięśnie trochę odpuszczą.

I wtedy właśnie dojrzała – dojrzała siebie. Bolało bardzo.

Bolało, gdy zrozumiała siebie, swoje potrzeby, swoje ograniczenia i wiedziała już na pewno, że nie nadaje się na etatową kochankę, że nie uniesie rozwodu, że ma – przynajmniej w tym okresie swego życia – zbyt wrażliwe, choć mocno rozchwiane, sumienie. Najbardziej bolało, gdy zrywała tę piękną znajomość. Chociaż nie – bardziej wtedy, gdy zrozumiała, że ta znajomość nie jest wcale taka piękna, że będzie z tego tylko piękna katastrofa.

Bolało też wtedy, gdy w obiecanym sobie milczeniu znosiła przez długi czas rozmaite wyskoki męża. Bolało, gdy zaczęła się dla niego starać, a on tego nie doceniał.  Bolało, gdy wyobrażała sobie jak inaczej, jak piękniej, jak romantyczniej mogłoby być, gdyby... Więc któregoś dnia przestała sobie wyobrażać i zajęła się tym, co tu i teraz.

Nie było to podniecające, ale za to realne, namacalane i w końcu zaczęło przynosić owoce – uśmiech, żart, kwiaty, komplement, jakieś szybkie „dziękuję” i jeszcze więcej kwiatów, i jakiś pocałunek inny niż zwykle, jakiś seks, więcej seksu, lepszy seks. Miłość.